Geleceksiz Gençlik: Umut mu, Göç mü?

Bugün Türkiye’de genç olmak, sabahları uyanıp aynaya bakmak ve “Bugün de mi hayallerimden vazgeçiyorum?” diye sormak gibi bir şey. “Gelecek var mı?” sorusuna cevap ararken, belki de en doğrusu "Yok" demek. Bunu anlamak için uzun uzun düşünmeye gerek yok. Ekonomik kriz, işsizlik, güvencesiz çalışma koşulları… Bunların hepsi birer gerçek, ama asıl problem bambaşka. Gençler, kendi ülkesinde geleceğini göremiyor, kendi topraklarında umut bulamıyor. Ve bu yüzden, artık adım adım yurt dışına gitmenin yollarını arıyorlar. Beyin göçü deyip geçmeyin, bu sadece akademik kariyer yapmak isteyenlerin meselesi değil. Bugün, kendi ülkesinde  bir iş bulamayan, borçlarını ödeyemeyen,  güvencesiz çalışan, gelecek kaygısıyla boğuşan her genç, aslında yurt dışına gitmeyi bir çıkış olarak düşünüyor. “Yaşamaya devam edebilmek için” oraya gitmek, “hayatını kurabilmek için” oraya gitmek. Gerçekten daha iyi bir hayat bulacaklarını bilmeden, orada bir şans arıyorlar. “Burada hiçbir şey değişmeyecek,” diyorlar. “Burada hiçbir şey vaat edilmiyor.” Ve onların tek istediği, hayatlarını bir düzene koyabilmek. Bu kadar basit. Ama bu basit isteğin bile burada karşılanmadığını görmek, onları bir başka diyara sürüklüyor.Bu gençlerin göç etmesi, aslında kaçmak değil, hayatta kalma mücadelesi. Bir yerde, hayatta kalabilmek için terk edilmesi gereken bir yer varsa, orası işte burası. 

Gençler burada yalnızca çalışmıyor, aynı zamanda bir ülkenin geleceğini taşıyor.  Ancak bu geleceği taşımaya devam etmek, o kadar zor ki… O yüzden gitmek istiyorlar, çünkü başka bir yerde umut olduğunu düşünüyorlar. Onların gözünde bu ülke, eski bir hayalden başka bir şey değil. Gençler, "Neden burada sıkışıp kalayım ki?" diyor. "Neden bir sistemin çarkında ezileyim, neden hayatta kalmaya çalışayım?" Bu, büyük bir isyan değil; bu, büyük bir hayal kırıklığı. Ve burada asıl acı olan, sadece gençlerin gitmesi değil. Gidenler, aslında bir toplumun kaybı demek. Bir ülkenin enerjisini kaybetmesi demek. Gençlerin ülkesini terk etmesi, toplumun geleceğine dair bir kırılma noktasıdır. Bu, yalnızca iş gücü kaybı değil, bir kimlik kaybıdır. Çünkü bir toplumun en değerli kaynağı, potansiyelini henüz keşfetmemiş gençleridir. Ama onlar burada bu  potansiyeli kaybediyor. Geleceklerini başka yerlerde arıyorlar. Onlara "yapma" demek, “bekle” demek, naiflikten başka bir şey değil. Çünkü oraya gitmek, bir yolculuktan çok bir zorunluluk halini almış durumda. Ve sonra bir gün, bu giden gençler, başka topraklarda birer yabancı olurlar. 

Zihinsel olarak bu ülkede, ama bedenen oradadırlar. Yurt dışında kazandıkları paralarla buraya dönüp “Neler yaptınız?” diye sorduklarında, belki de ülkelerinde yapacak bir şey kalmadığını görecekler. Onlar orada, başka ülkelerde yaşayacaklar, ama kalpten ve zihnen, bu ülkenin sırtını dönmüş olacaklar. Ve belki de, o zaman, burada kalanlar da düşünecekler: "Biz neden gitmedik?" Bu göç, bir çözüm değil. Ama bir çıkış yolu arayışıdır. Her bir genç, aslında kendi için bir çıkış bulmak istiyor. Burada  ölümsüzleşen bir hayal yerine, başka bir yerde, belki daha küçük ama kesin bir umut var. Yurt dışında, sadece yaşamaya devam etmek değil, "gerçekten yaşamaya" devam etmek var. İşte bu yüzden, bu kadar çok genç, ülkesini terk etmeyi düşünüyor. Çünkü onlar, hayatta kalmak için değil, gerçekten yaşamak için gitmek istiyorlar.